เสียงทะเลาะกันของสุนัขในยามดึก

 แถวบ้านของฉันมักจะมีเสียงทะเลาะกันของเหล่าสุนัขประจำซอย ดังมาให้รำคาญใจอยู่บ่อย ๆ โดยเฉพาะกลางดึก ตอนที่คนอื่นเขากำลังหลับกำลังนอน เสียงพวกมันนี่แหละที่ปลุกฉันให้ลุกขึ้นมานั่งฟังแบบไม่ได้ตั้งใจ

ไอ้เจ้ามัฟฟิน หมาบ้านของบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ดันชอบเห่าดังที่สุดในกลุ่ม เสียงของมันทะลุทะลวงจนคนครึ่งซอยตื่นขึ้นมา ส่วนเจ้าบั๊บเบิ้ล หมาจอมซ่าแห่งบ้านข้าง ๆ ก็ดันชอบหอนลากยาวจนฟังแล้วเหมือนมีใครร้องไห้ข้างนอกบ้านเข้าไปอีก

คืนนี้เหมือนพวกมันทะเลาะกันดังมากกว่าทุกครั้ง และดูเหมือนจะมีการกัดกันด้วย เพราะฉันได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของหมาตัวหนึ่งที่ไม่คุ้นว่าเป็นตัวไหน

"โอ๊ย พวกแกจะทะเลาะกันอีกทำไมวะเนี่ย! อยู่มา 14 ปีแล้ว ยังไม่เข้าใจกันอีกหรือไง" ฉันตะโกนออกไปด้วยความรำคาญ

สิ่งที่แปลกคือ หลังจากฉันตะโกนด่า เสียงของพวกมันก็เงียบหายไปพักหนึ่ง ฉันคิดในใจว่าบางทีพวกมันอาจจะกลัวฉัน หรือบางทีอาจจะแค่เลิกทะเลาะกันชั่วคราว

แต่ไม่นานนัก เสียงเห่าหอนก็กลับมาอีก คราวนี้ดังจากกลุ่มหน้าบ้าน ฉันได้แต่มองออกไปพร้อมถอนหายใจ เพราะกลุ่มนี้เป็นกลุ่มใหญ่ มีทั้งเจ้าโรโค่ หมาตัวใหญ่ของบ้านที่อยู่อีกซอย กับไอ้เจ้าไมโล หมาบ้านที่อยู่อีกฝั่งที่มักจะมาเป็นคู่หูคู่ฮา แต่คืนนี้กลับเป็นตัวตั้งตัวตีในเรื่องทะเลาะ

ฉันลองเดินออกไปพูดคุยกับเจ้าของหมาแต่ละตัวดู เพราะรู้ว่าพวกมันมักจะมีปัญหากันบ่อย

"คุณครับ น้องมัฟฟินดูเหมือนจะมีปัญหากับเพื่อน ๆ อีกแล้วนะคะ เมื่อกี้ดังกันทั้งซอยเลยค่ะ"

เจ้าของบ้านยิ้มพร้อมส่ายหน้า "อ๋อ บางทีหมามันก็เป็นแบบนี้แหละ จะไปว่าอะไรมันได้ หมาก็เหมือนคนแหละ บางทีก็มีเรื่องกันบ้าง"

ฉันได้แต่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกลับมานั่งในบ้าน เพราะรู้ว่าคงแก้ปัญหาอะไรไม่ได้มาก และพอผ่านไปสักพัก เสียงของพวกมันก็เงียบลงอีกครั้ง บางทีพวกมันอาจจะย้ายไปทะเลาะกันที่ซอยอื่นแล้วก็ได้

ฉันนั่งลงคิดถึงชีวิตพวกมัน น่าแปลกที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเข้าใจกันได้เลย