เส้นขนาน คลิก!
หลานคนนี้ไม่ธรรมดา คลิก!
ผจญภัยในสวนสัตว์ คลิก!
เนื้อเรื่อง
วันนั้นเป็นวันสอบเก็บคะแนนครั้งที่สองของวิชาคณิตศาสตร์ และยังเป็นวันที่เราทานหมูกระทะในห้องเรียน ครูให้เราวางโทรศัพท์และอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิดบนโต๊ะคุณครู ก่อนจะเริ่มทำข้อสอบอย่างตั้งใจและเงียบๆ
เราทำข้อสอบเสร็จแล้วรอเพื่อนที่ยังทำอยู่ แต่พอเสร็จแล้วเราก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสังเกตว่าโทรศัพท์เครื่องนี้คุ้นๆ เราก็เลยขอดูซักหน่อย ตอนแรกคิดว่าเพื่อนอาจจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่นี่ เลยคิดว่าจะเอาไปให้เพื่อน แต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ครูก็ทักขึ้นมาว่า "แกล้งเพื่อนหรอ?" เราก็รีบตอบว่า "ไม่ใช่ครับครู ผมเห็นเพื่อนไปแล้ว แต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปครับ ผมจะเอาไปให้เพื่อนของผมเอง"
ครูก็พยักหน้ารับแล้วบอกว่า "อืมๆ" เราก็เดินออกจากห้องไปด้วยโทรศัพท์ของเพื่อนในมือ โดยไม่คิดอะไร แต่ในใจเราก็แอบคิดว่า "ถ้าเพื่อนตั้งใจทำหายจริงๆ คงจะไม่สนใจแล้วว่าใครจะหยิบไปไหน" เลยตัดสินใจว่าจะลองดูว่าเพื่อนจะสังเกตไหม
เราลงมาจากอาคารแล้วเจอเพื่อนที่ลงไปด้วยกัน เราก็คิดว่าถ้าใส่โทรศัพท์ในกระเป๋านักเรียนแล้วไปถึงห้องเพื่อนเพื่อนจะสังเกตไหม เมื่อถึงห้อง เพื่อนก็นั่งอยู่แล้วดูเหมือนจะหาอะไรซักอย่างอยู่ พอเห็นโทรศัพท์หายก็พูดขึ้นว่า "เอ้า! โทรศัพท์ไปไหนวะ?" เราก็เลยแกล้งพูดว่า "เอ้า แล้วไปทำยังไงให้หายล่ะ?" เพื่อนก็นึกขึ้นมาได้ว่า "โอ้! ห้องครูคณิตศาสตร์!" ตอนนี้เราเริ่มคิดว่าเพื่อนอาจจะรู้แล้วว่าเราเป็นคนเอาไป แต่เพื่อนก็ไม่ได้พูดออกมาเหมือนที่เราคิด
เพื่อนก็เรียกชื่อเราแล้วบอกว่า "ไปห้องคณิตกับเราหน่อย โทรศัพท์หาย" เราก็เลยพาเพื่อนไปที่อาคารสอบ แล้วพูดขึ้นว่า "ถ้าโทรศัพท์ไม่อยู่ล่ะ?" เพื่อนก็หยุดแล้วทำหน้างงๆ เราก็เลยบอกไปว่า "ถ้ามันไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ก็แสดงว่าเราเอามาให้แล้วไง" เพื่อนทำหน้างงแล้วพูดว่า "จริงป่าว ขอบคุณมากเลย!"
เมื่อไปถึงห้อง เราก็หยิบโทรศัพท์ของเพื่อนคืนให้ เพื่อนก็ขอบคุณและพูดว่า "ขอบคุณมากจริงๆ นะ" เราก็ตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรหรอก คนเราลืมกันได้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องนะ"
---
ข้อคิด:
บางครั้งการช่วยเหลือเพื่อนในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อาจทำให้เราเข้าใจถึงมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่ามันจะเป็นแค่การคืนโทรศัพท์ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าเราสามารถช่วยเหลือกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมากมาย
