เส้นขนาน คลิก!
หลานคนนี้ไม่ธรรมดา คลิก!
ผจญภัยในสวนสัตว์ คลิก!
เช้า วันอังคาร ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี ผมมาถึงโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้าเหมือนเคย อากาศเย็นๆ กับเสียงนกบนยอดต้นหูกวางหน้าศูนย์อาหารยังคงเหมือนเดิมทุกวัน
วันนี้ผมแวะช่วยยายร้านก๋วยเตี๋ยวยกของเข้าโรงอาหาร กลิ่นน้ำซุปหอมอ่อนๆ จากหม้อใหญ่ที่ยายต้มไว้ตั้งแต่ตีห้าโชยออกมานิดๆ ยายยิ้มให้ผมเหมือนทุกวัน พร้อมบอกว่า
“วันนี้ลมแรงนะลูก ระวังของปลิวล่ะ”
ระหว่างเดินผ่านหน้าห้องครูที่ปรึกษา สายตาผมสะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ปลิวมากับลม มันไม่ใช่กระดาษธรรมดา — มันคือจดหมายราชการที่หัวกระดาษพิมพ์ไว้ชัดว่า “เรียน ผู้อำนวยการ”
ผมยืนคิดอยู่นานว่าจะเก็บไว้กับตัวแล้วค่อยเอาให้ครูทีหลังดีไหม หรือจะวางไว้หน้าห้องครูดี สุดท้ายผมตัดสินใจแชตไปหาครูที่ปรึกษาในโทรศัพท์แทน
ผมพิมพ์ข้อความสั้นๆ ไปว่า
“ครูครับ ผมเจอจดหมายราชการของครูครับ อยู่หน้าห้องครูครับ”
ไม่นาน ครูก็ตอบกลับมาขอบคุณผมหลายครั้ง
“ขอบใจมากนะลูก ครูจะเอาไปทิ้งอยู่แล้ว แต่มันดันปลิว...”
แม้ครูจะไม่อยู่ตรงนั้น แต่ผมรู้ว่าครูซาบซึ้งใจแค่ไหน
และใช่ — ผมไม่ได้แค่เก็บไว้เฉยๆ แต่ฉีกทิ้งทันที เพราะจดหมายราชการแบบนี้ ถ้าหลุดไปอยู่ในมือคนไม่ควร อาจเป็นเรื่องใหญ่ได้
มันคือความลับและความรับผิดชอบของผม
บางที...เรื่องเล็กๆ ที่เราเจอในตอนเช้า อาจกลายเป็นอะไรที่มีค่ามากกว่าที่เราคิดก็ได้
