เส้นขนาน คลิก!
หลานคนนี้ไม่ธรรมดา คลิก!
ผจญภัยในสวนสัตว์ คลิก!
เนื้อเรื่อง
เสียงนกกระจิบร้องแว่วอยู่หน้าต่างห้องเรียน พร้อมกับสายลมที่พัดพาความเย็นสบายเข้ามา แต่หัวใจของเด็กๆ กลับไม่สงบ วันปัจฉิมปีนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ทุกคนจะได้อยู่ในห้องเรียนเดียวกัน พร้อมหน้าพร้อมตากับครูผู้สอน "พวกเธอรู้ใช่ไหม ว่าการจากลาไม่ใช่จุดจบ แต่คือการเริ่มต้น" ครูอนงนาฏยืนอยู่หน้าห้อง น้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่นดังก้องในหัวใจของทุกคน ย้อนกลับไปเมื่อครั้งแรกที่พวกเขาเข้ามาเรียน ครูอนงนาฏคือคนที่ยิ้มรับพวกเขาเป็นคนแรก เธอเดินนำพวกเขาไปที่ห้องเรียนอย่างใจเย็น และพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า "ที่นี่คือบ้านหลังที่สองของพวกเธอ และครูคือคนในครอบครัว" ครูรุ้งตะวัน เป็นอีกคนที่ทุกคนไม่มีวันลืม เธอมักจะสอนด้วยรอยยิ้มและพลังงานล้นเหลือ แม้ในวันที่ห้องเรียนจะวุ่นวาย เธอก็เพียงแค่ปรบมือเบาๆ แล้วพูดว่า "สงบกันหน่อย เดี๋ยวครูเลี้ยงขนมถ้าทำงานเสร็จเร็ว" เด็กๆ ต่างชื่นชอบครูรุ้งตะวัน เพราะนอกจากเธอจะเป็นคนใจดี เธอยังจัดการซ้อมการแสดงวันปัจฉิมได้อย่างไร้ที่ติ "เสียงสูง เสียงต่ำ อย่าเพิ่งท้อ! ลองใหม่ได้เสมอ!" เสียงเธอดังอยู่ท่ามกลางการซ้อมร้องเพลงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สำหรับครูนวลเพ็ญ เธอคือครูที่เปี่ยมไปด้วยความละเอียดอ่อน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนที่เด็ดขาดที่สุด เด็กชายคนหนึ่งเล่าว่า ครั้งหนึ่งเขาลืมสมุดการบ้านที่บ้าน ครูนวลเพ็ญไม่ได้ดุ แต่กลับพูดว่า "พรุ่งนี้เอามาให้ครูดูนะ แล้วเราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน" คำพูดนั้นทำให้เขาไม่กล้าละเลยการบ้านอีกเลย ครูวชิราพรรณ ผู้เคร่งขรึมที่สุดในหมู่ครู เธอมักจะพูดคำน้อย แต่ทุกคำพูดของเธอเต็มไปด้วยความหมาย "ถ้าพวกเธอไม่ตั้งใจวันนี้ อนาคตของพวกเธอจะกลายเป็นเพียงเงา" คำพูดนี้ติดอยู่ในใจของเด็กๆ ทุกคน และผลักดันให้พวกเขามุ่งมั่นในการเรียน ครูศิโรรัตน์ ผู้มีอารมณ์ขันและเป็นที่รักของทุกคน เธอมักจะเล่าเรื่องราวสนุกๆ ระหว่างการสอน และพูดว่า "ชีวิตมันก็เหมือนเกม ต้องรู้จักแพ้ชนะ และที่สำคัญ ต้องมีความสุขกับการเล่นเกมนี้" ครูทรรศวรรณ ผู้เป็นเหมือนแม่อีกคนของพวกเขา เธอคอยดูแลพวกเขาเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ เธอมักพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยนว่า "เหนื่อยไหมลูก ถ้าเหนื่อยก็พักก่อนนะ แต่หลังพักแล้ว ต้องกลับมาลุยต่อ" สุดท้ายคือครูพรนิชา ครูผู้เข้มงวดที่สุด เธอมักสอนด้วยกฎระเบียบที่ชัดเจน แต่ทุกการลงโทษของเธอเปี่ยมไปด้วยความหวังดี "การทำผิดไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่การไม่ยอมแก้ไขมันเลวร้ายกว่า" เด็กๆ ต่างยอมรับในตัวครูพรนิชา และรู้ว่าทุกการสอนของเธอมีแต่ความปรารถนาดี ในวันปัจฉิมนั้น เสียงเพลงแห่งความทรงจำดังขึ้น ทุกคนจับมือกันร้องเพลงด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทีละคน เสียงสะอื้นดังแทรกเป็นระยะ "ขอบคุณครับ/ค่ะ ครู" เสียงของเด็กๆ ดังก้องในห้องเรียน ครูทุกคนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ และนี่คือวันที่ทุกคนรู้ว่า การร่ำลา ไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือบทใหม่ของเรื่องราวในชีวิต ที่จะไม่มีวันลืมเลือน
